Η VΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΚΑΙ ΒVΖΑΝΤΙΝΩΝ CVΓΚΛΗΤΙΚΩΝ
Οι κατά τρόπο αξιοκρατικό κρατούντες Άριστοι μεταξύ των Βυζαντινών Ευ-γενών, οι οποίοι είχαν αποδείξει την αξία τους διερχόμενοι ανοδικώς όλες τις βαθμίδες της Ιεραρχίας των Δημοσίων Αξιωμάτων και είχαν αρθεί στην Αξία του Συγκλητικού (που ήταν και ο ex officio ύπατος κληρονομητός Τίτλος Ευγενείας της «Φιλοχρίστου των Ρωμαίων Πολιτείας/Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας»), κατόπιν της δια ψηφοφορίας αποδοχής τους εκ μέρους των λοιπών Συγκλητικών, αποτελούσαν την (Συγκλητική) Αριστο-κρατία.
Οι πρώτοι Συγκλητικοί της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας κατάγονταν από τους «Πατρικίους» Συγκλητικούς της Ρώμης, που ήταν οι νομομαθείς ηγέτες 50 γενών Ελληνικής καταγωγής (τα Ελληνικής καταγωγής Ρωμαϊκά «Γένη» μετεξελίχθηκαν στο Βυζάντιο στους «Οίκους» των Ευ-γενών δηλ. των καλών γενών αυτής της παραδόσεως), στους οποίους δια νόμου απαγορευόταν να συνάψουν γάμο με άλλα μέλη από τα υπόλοιπα μη Ελληνικής καταγωγής γένη της Ρώμης, επειδή έπρεπε να παραμείνουν μια καθαρά (Ελληνική) φυλή, ώστε να ιερουργούν σωστά οι ιερείς τους, λαμβάνοντας τις κατάλληλες προστασίες και τις ορθές απαντήσεις από τους θεούς επί θεμάτων νομικών, κοινωνικών και στρατιωτικών.
Κυριοκαλούνταν (= προσφωνούνταν τιμητικώς) δε «Quiretes» δηλ. «Κούρητες» ή «Κούριοι/Κύριοι» που κυριολεκτικώς σημαίνει «Ηλιακοί» και μεταφορικώς «Νέοι Πολεμιστές» και «Πολίτες».
Στο Βυζάντιο τα «Γένη» αυξήθηκαν από 50 σε 2000 περίπου «Οίκους», δηλ. οικογένειες (στους σχεδόν 11,5 αιώνες ζωής της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας) και οι Συγκλητικοί που ήταν Μέλη τους κυριοκαλούνταν Κυροί, ενώ το Κυρ (ενικός) μετεξελίχθηκε στην τιμητική προσφώνηση «Sir» των δυτικών Ιπποτικών Ταγμάτων.
Οι Ελληνικής καταγωγής Ρωμαίοι «Πατρίκιοι» ετυμολογικώς ήσαν ομόρριζοι με το Αρχιερατκό γένος των «Ευπατριδών» των Αρχαίων Αθηνών.
Οι «Ευπατρίδαι» κατά την παράδοση αναδείχθηκαν θεσμικώς και νομικώς από τον Θησέα και είχαν ανάλογη και πανομοιότυπη ύπαρξη και δράση με τους μεταγενεστέρους Πατρικίους Συγκλητικούς της Ρώμης, η οποία ιδρύθηκε από τον Τρώα Αινεία.
Οι «Ευπατρίδαι» ανήκαν στην Τάξη των Ευ-γενών και ήσαν εντεταλμένοι από την πολιτεία να παρακολουθούν και να επιβλέπουν τις θρησκευτικές τελετές, προκειμένου να τηρούνται απαρεγκλίτως οι παραδόσεις, να ερμηνεύουν θέματα ιερατικών θεσμών και να ασκούν χρέη θεματοφυλάκων των νόμων.
Κατόπιν των προεκτεθέντων θα μπορούσαμε επομένως να πούμε ότι – τηρουμένων των αναλογιών – οι «Πατρίκιοι» Συγκλητικοί της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας ήσαν ουσιαστικώς οι – εκχριστιανισθέντες πλέον – διάδοχοι και συνεχιστές των Αρχαίων Αθηναίων «Ευπατριδών» και ίσως σε αυτό το γεγονός οφείλεται το ότι ? αν και ήταν πράγματι ακραιφνείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί – ενίοτε έφεραν στις λευκές τους τηβέννους «ταβλία» δηλ. χρυσούφαντα επιρράματα με παραστάσεις Ορφικών και Απολλωνίων συμβόλων, καθώς και με το δελφίνι, που ήταν το έμβλημα τω Ευπατριδών.
Η Βυζαντινή Σύγκλητος ήταν μεταξύ άλλων το ύπατο και ανώτατο τελετουργικό, νομοθετικό, συμβουλευτικό, εκλογικό, δικαστικό, πολιτειακό και συντακτικό Σώμα της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας.
Η παλαιά της ονομασία «Sacer Senatus», δηλ. Ιερά Γερουσία (ετυμολογείται από τη λέξη Γέρας, που σημαίνει Βραβείο) μεταφράστηκε στα Ελληνικά «Ιερά (= Αυτοκρατορική) Σύγκλητος», δηλ. Συνέλευση, ενώ αναφέρεται και ως «Τάγμα της Ιεράς Συγκλήτου», «Σύγκλητος Βουλή», «Λογάς (έτσι ονομάζονταν οι επίλεκτοι πολεμιστές των Ευπατριδών της Αρχαίας Αθήνας, αλλά επίσης και οι Αδελφότητες προφητών της Παλαιάς Διαθήκης)», «Λαμπρότατον Τάγμα της Συγκλήτου», «Ενδοξοτάτη (= με ισόβιο προνόμιο φωνής και ψήφου) Σύγκλητος», «Βασιλική (= ανωτάτη Ελληνική) Σύγκλητος» κλπ.
Την αποτελούσαν δε όλοι οι εν ενεργεία και πρώην κάτοχοι Αξιωμάτων ή/και Τιμητικών Τίτλων από έναν ιεραρχικό βαθμό και άνω (συγκεκριμένως της «Δια Λόγου Αξίας»/ενεργού πολιτειακού Αξιώματος του «Επάρχου πόλεως» ή της «Δια Βραβείου Αξίας»/άνευ χαρτοφυλακίου τιμητικού Τίτλου του «Πρωτοσπαθαρίου»), καθώς και οι απόγονοί τους. Αποτελείτο δε από τους πλέον άξιους Αριστο-κράτες δηλ. τους διακριθέντες και εκλεγμένους Ευγενείς Αξιωματούχους της Ανωτάτης Ιεραρχικής Τάξεως.
Η Σύγκλητος τέλος αποτελούσε ενσάρκωση του ιδανικού πολιτεύματος σύμφωνα με τον Πλάτωνα («Πολιτεία») και τον Αριστοτέλη («Πολιτικά»), που ήταν εκείνο της «Πολιτείας» (= Αριστο-κρατίας, δηλ. της Βασιλευομένης Αξιοκρατικής Δημοκρατίας των Αρίστων).
Έρρωσθε!
Εν έτει ,ζφ΄ιδ΄ από κτίσεως κόσμου, μηνί Μαρτίωι ια΄
Έδοξεν
Χαρίλαος, Πανυπερσέβαστος του Τάγματος της Ιεράς Συγκλήτου, Μάγιστρος των Θείων Βασιλικών Οφφικίων των Τάξεων του Ιερού Παλατίου, Αρχηγέτης του Θεοφυλάκτου Αρχαιογενούς Λαμπροτάτου Οίκου των Μεταξά, Πάτρων του Τάγματος των Βουκελαρίων και Δικηγόρος, Μεταξάς, υιός Αθανασίου ο Ιατρίδης.