ΑΓΝΩCΤΕC ΠΤVΧΕC ΤΩΝ ΘΕCΜΩΝ ΤΗC ΡΩΜΑΪΚΗC ΑVΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑC ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ Η ΕΘΙΜΟΤVΠΙΑ ΤΗC «ΦΙΛΟΧΡΙCΤΟV ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑC (= ΑVΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑC ΤΗC ΡΩΜΑΝΙΑC = RVΖΑΝΤΙΝΗC ΑVΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑC)»[1]
Η «Φιλόχριστος των Ρωμαίων Πολιτεία ή Αυτοκρατορία της Ρωμανίας (= Βυζαντινή Αυτοκρατορία)» υπήρξε η μακροβιότερη Αυτοκρατορία όλων των εποχών με διάρκεια ζωής περισσότερη από ένδεκα αιώνες.
Δεν υπήρξε απλώς η πρώτη Χριστιανική Αυτοκρατορία, αλλά στην πραγματικότητα ιδρύθηκε για να αποτελέσει την αντανάκλαση και το επίγειο σκέλος της Ιεραρχίας του Ουρανίου Βασιλείου.
Είναι γνωστός άλλωστε ο τρόπος με τον οποίο ο Ελληνικής καταγωγής ιδρυτής της, Αυτοκράτωρ Γάϊος, Αυρήλιος, Μάρκος, Κωνσταντίνος Α΄ ο Μέγας, επίγονος των Συγκλητικών Οίκων των Χλωρών, των Φλαβίων, των Ουαλερίων, των Ευτροπίων και των Κλαυδίων (εκ πατρός Κωνσταντίου ή Κώνσταντος) και των Φλαβίων (εκ μητρός Ιουλίας, γνωστής και ως Αγίας Ελένης, την οποία ο ίδιος ετίμησε με την Δια Βραβείου Αξία της Αυγούστης/Σεβαστής, δηλ. της Βασιλομήτορος), χάραξε τα όρια της νέας πρωτεύουσας ακολουθώντας νυχθημερόν επί μία εβδομάδα έναν Άγγελο?
Αξίζει με την ευκαιρία να σημειωθεί ότι από τον 1ο μ.Χ. αι. δρούσε ανά την Οικουμένη και μέσα στους κόλπους της Ρωμαϊκής Αριστοκρατίας, ένα μυστικό δίκτυο Χριστιανών Αποστόλων Ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι ήταν παραλλήλως κορυφαίοι Ρωμαίοι Συγκλητικοί αξιωματούχοι που σχετιζόταν με την Επαρχότητα της Ανατολής, μεταξύ των οποίων ο Υπάρχων και Ευσχήμων Βουλευτής Ιωσήφ της Αριμαθαίας, ο Τοπάρχης Νικόδημος, η Λαμπροτάτη Πρόκλα (σύζυγος του Ποντίου Πιλάτου) κλπ που ενίοτε αναφέρονται στις σύγχρονες πηγές με τον αδόκιμο όρο «Τάγμα των Αδελφών της Ανατολής».
Με την ασφάλεια που τους παρείχαν τα Συγκλητικά τους προνόμια διέδιδαν τον Χριστιανισμό στα ανώτατα κοινωνικά στρώματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προκειμένου να αποκτήσει σε αυτά τόσο ισχυρά και ακλόνητα ερείσματα, ώστε τελικώς να μεταλλαχθεί μέσα σε τρεις αιώνες από ειδωλολατρική στην πρώτη Χριστιανική Αυτοκρατορία επί της Γης.
Ποια ήταν όμως τα θεμέλια εκείνα επί των οποίων οικοδομήθηκε η νέα Αυτοκρατορία ως Χριστιανική εκδοχή και συνέχεια της αποκαλουμένης Τετάρτης Μοναρχίας, δηλ. της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας?
Μια χρήσιμη, Ελληνική και εξαιρετικά διαφωτιστική πηγή του 1ου κρίσιμου μ.Χ. αι. είναι ο Πλούταρχος, ο οποίος υπήρξε ένας εκ των σημαντικοτέρων ιστορικών συγγραφέων και βιογράφων της εποχής του, ενώ διετέλεσε μεταξύ άλλων και Αρχιερεύς του Μαντείου των Δελφών.
Ο Πλούταρχος έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη (τουλάχιστον από το 80 ? 90 μ.Χ.) όπου μετείχε στον δημόσιο βίο και δημιούργησε σχέσεις με επιφανείς Ρωμαίους, που επισφραγίστηκαν με την παραχώρηση σ? αυτόν τόσο του τίτλου του Ρωμαίου πολίτη όσο και δημοσίων αξιωμάτων.
Γνώριζε επομένως εξ ιδίας αντιλήψεως σημαντικές πληροφορίες που προέρχονταν από την ίδια την Ρωμαϊκή Αριστοκρατία εκείνης της εποχής και τις οποίες περιέλαβε στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι/Ρωμύλος», ορισμένες δε από αυτές είναι και οι ακόλουθες:
Α΄ Εκδοχές περί της ιδρύσεως και ονοματοδοσίας της Ρώμης
καθώς και της καταγωγής των Ρωμαίων:
1. Από το προελληνικό φύλο των Πελασγών, οι οποίοι αφού πλανήθηκαν στους περισσοτέρους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσοτέρους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό και ονόμασαν έτσι την πόλη από τη ρώμη των όπλων τους.
2. Από την Τρωάδα (Ιωνίδα) Ρώμη, η οποία διακρινόταν για τη γενιά και για τη φρόνησή της και πρότεινε στους Τρώες πρόσφυγες να κάψουν τα πλοία τους με τα οποία έφθασαν στην Τυρρηνία και ορμίστηκαν στον Θρύμβη ποταμό, προκειμένου να εγκατασταθούν στο Παλλάντιο αντί να συνεχίσουν να περιπλανώνται. Επειδή η χώρα ήταν εύφορη και οι γειτονικοί λαοί τους δέχονταν καλά, πρόσφεραν στη Ρώμη τιμές, ενώ έδωσαν στην πόλη το όνομά της.
3. Από τη Ρώμη, τη θυγατέρα του Τηλέφου, υιού του Ηρακλή και της Λευκαρίας (σ.σ. ετυμολ. εκ των Λευκής + Αρίας), που παντρεύτηκε τον Τρώα (Ίωνα) Αινεία, ή τον υιό του Ασκάνιο.
4. Από τον υιό του Οδυσσέως και της Κίρκης Ρωμανό.
5. Από τον Ρώμο, υιό του Ημαθίωνος, τον οποίο απέστειλε ο Διομήδης.
6. Από τον Ρωμύλο, υιό του Αινεία και της Δεξιθέας του Φόρβαντος.
7. Από τη Ρώμη, θυγατέρα της Τρωάδος (Ιωνίδος) Δεξιθέας η οποία παντρεύτηκε τον Λατίνο, υιό του Τηλεμάχου και έτεξε τον Ρωμύλο.
8. Από την Αιμυλία, θυγατέρα του Τρώος (Ίωνος) Αινείου και της Λαβινίας η οποία παντρεύτηκε τον Άρη.
9. Από τον Αρκάδα Εύανδρο, σύζυγο της φοιβικής μάντισσας Νικοστράτης που αποκλήθηκε «Κάρμεντα», λέξη η οποία ετυμολογείται εκ του «καρήρε» που σημαίνει στερούμαι και «μέντεμ» που σημαίνει νους, επειδή χρησμοδοτούσε με έμμετρα έπη στερούμενη το νου της από ενθουσιασμό (σ.σ. δηλ. μετέχουσα της θείας ουσίας).
Συμπερασματικώς όλες οι προεκτεθείσες εκδοχές καταλήγουν σε δύο κοινά σημεία τομής μεταξύ τους:
Την ίδρυση της Ρώμης ως Ελληνικής πόλεως/αποικίας, καθώς και την Ελληνική καταγωγή των Ρωμαίων!!!...
Προς επίρρωσιν ο Πλούταρχος, αναφερόμενος στην εποχή του Ρωμύλου, μνημονεύει επιπλέον και την σημαντική πληροφορία ότι «ακόμα τότε οι ιταλικές λέξεις δεν είχαν κυριαρχήσει στις Ελληνικές» και γι? αυτό είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα εφορμήσεως «Ταλασία», που χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι κατά την αρπαγή των Σαβίνων, η οποία είναι λέξη Ελληνική και σημαίνει «Γνέσιμο μαλλιών»!!!…
Β΄ Περί των Ρωμαίων Πατρώνων/Προστατών, Δυνατών/Πρώτων/Κρειττόνων, Πατρών, Πατρικίων, Βουλευτών/Συγκλητικών, Συμβούλων/Υπάτων, Κομίτων, Συστατηρίων και Κυρίτων/Κυρίνων:
1. ΠΑΤΡΩΝΕΣ: Ο θεσμός της «Πατρωνείας» θεσμοθετήθηκε από τον Έλληνα Πάτρωνα που ενδιαφερόταν και βοηθούσε όσους είχαν την ανάγκη του και ο οποίος ήρθε στη Ρώμη από την Αρκαδία μαζί με τον ιδρυτή της Εύανδρο (σ.σ. η προστασία των ταπεινοτέρων κοινωνικών στρωμάτων γνώρισε στη συνέχεια ιδιαίτερη ανάπτυξη στην Φιλόχριστο των Ρωμαίων Πολιτεία/Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, όπου ιδρύθηκαν και ήκμασαν τα πρώτα φιλανθρωπικά ιδρύματα, ως μια συστηματικώς οργανωμένη πρωτοβουλία, κυρίως των Συγκλητικών Τάξεων, προκειμένου να διαφυλάξουν τις περιουσίες των οικονομικώς ασθενεστέρων προστατευομένων τους από την φορολογική καταπίεση της κεντρικής εξουσίας).
2. ΔΥΝΑΤΟΙ: Ο Ρωμύλος ξεχώριζε του «Δυνατούς» (σ.σ. στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας οι Ευγενείς εξακολουθούσαν να αποκαλούνται συλλήβδην «Δυνατοί») από τους πολλούς, ονομάζοντας τους πρώτους «Πάτρωνες» και τους δεύτερους «Κλίεντες», δηλ. «Πελάτες». Ανάμεσά τους καλλιέργησε θαυμαστή φιλία που αποτελούσε προϋπόθεση για μεγάλα έργα ευεργεσίας. Γιατί οι «Δυνατοί» προσφέρονταν για εξηγητές των νομίμων και για προστάτες των δικαζομένων (σ.σ. συνήγοροι) και σύμβουλοι σε όλα και κηδεμόνες των Κλιέντων/Πελατών τους, ενώ εκείνοι όχι μόνο τους τιμούσαν, αλλά επίσης τους υπηρετούσαν και επιπλέον σε περίπτωση που αυτοί επένοντο τους βοηθούσαν να παντρέψουν τις θυγατέρες τους και να εξοφλήσουν τα χρέη τους. Κανένας νόμος ή άρχων δεν ανάγκαζε τον Προστάτη να καταθέσει εναντίον του Πελάτη ή του Πελάτη εναντίον του Προστάτη του. Θεωρείτο δε αισχρό και ανάρμοστο, σχετικώς με την εκ Γενών καταγωγή των Δυνατών, να λαμβάνουν χρήματα από τους Ταπεινοτέρους (σ.σ. επιπλέον στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, ο Αυτοκράτωρ Ρωμανός Α΄ Λεκαπηνός, 920-944 μ.Χ εξέδωσε Νεαρά με την οποία προστατεύθηκε η μικρογαιοκτησία των οικονομικώς ασθενεστέρων αγροτικών σωμάτων κατά τρόπον ώστε να αποκλείεται το ενδεχόμενο μετατροπής τους σε παροίκους των Δυνατών).
3. ΠΑΤΕΡΕΣ: Ο Ρωμύλος κρίνοντας πως ήταν σωστό οι «Πρώτοι» και «Δυνατότατοι» με πατρική κηδεμονία και προσήκουσα φροντίδα να επιμελούνται των ταπεινοτέρων και παραλλήλως οι άλλοι να μην φοβούνται ούτε να δυσανασχετούν με τις τιμές των καλυτέρων, αλλά να διάκεινται ευνοϊκώς απέναντί τους και να τους θεωρούν και να τους προσαγορεύουν «Πατέρες», τους έδωσε αυτή την ονομασία. Αυτός δε καθαυτός ο τίτλος ήταν πιο σεμνός από τη διαφορά του τίτλου του Βουλευτού (σ.σ. ο οποίος αποφάσιζε για τους πολλούς) σε σχέση με τα μέλη των Δήμων (σ.σ. δηλ. των πολιτικών κομμάτων που προέρχονταν από τους Ταπεινούς/Humiliores, οι οποίοι δεν κατάγονταν από τα Γένη των Πατρών/Πατρικίων και ως εκ τούτου ήταν «Ανέντιμοι», δηλ. δεν λαμπρύνονταν επ? Ευγενείαι ώστε να τιμούνται είτε με Δια Λόγου Αξίες, δηλ. με Ενεργά Πολιτειακά Αξιώματα, είτε με Δια Βραβείων Αξίες, δηλ. με Τιμητικούς Τίτλους άνευ χαρτοφυλακίου, προκειμένου να βουλεύονται, δηλ. να αποφασίζουν για τους πολλούς).
4. ΠΑΤΡΙΚΙΟΙ: Όταν κτίστηκε η Ρώμη, ο Ρωμύλος πρώτα διαίρεσε σε στρατιωτικά σώματα το πλήθος των ενηλίκων. Κάθε σώμα είχε τρεις χιλιάδες πεζούς και τριακόσιους Ιππείς και ονομάστηκε «λεγεών» (σ.σ. legio που ετυμ. εκ του ρ. λέγω το οποίο μεταξύ άλλων σημαίνει επιλέγω, διαλέγω, εκλέγω), επειδή οι μάχιμοι είχαν διαλεχτεί από το σύνολο. Τους υπόλοιπος τους είχε για το λαό που τον ονόμασε «πόπουλους» (σ.σ. αξίζει να σημειωθεί ότι και οι άνδρες του στρατού της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, συμφώνως προς τα «Τακτικά» του Αυτοκράτορος Λέοντος Στ΄ του Σοφού, στρατολογούνταν αποκλειστικώς από τις τάξεις των Ευγενών και όχι από τα λαϊκά στρώματα), ενώ τους εκατό αρίστους πολίτες τους έκανε Βουλευτές και τους προσαγόρευσε «Πατρικίους», το σύστημά τους δε το προσαγόρευσε «Σενάτον», που για την ακρίβεια σημαίνει «Γερουσία» (σ.σ. η λ. Σενάτον ετυμολ. εκ της λέξεως «senex», που μεταξύ άλλων σημαίνει γηραιός, πρεσβύτης και πρεσβύτερος). Όσο για τους Βουλευτές άλλοι λέγουν πως ονομάστηκαν Πατρίκιοι γιατί ήταν πατέρες γνησίων παιδιών, άλλοι μάλλον γιατί μπορούσαν να αποδείξουν πως είχαν πατέρες, πράγμα που δεν μπορούσαν να κάνουν πολλοί από εκείνους που μαζεύτηκαν στην πόλη, άλλοι τέλος αποδίδουν την ονομασία αυτή στην «Πατρωνεία», που είναι μέχρι σήμερα το όνομα της προστασίας.
5. ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΟΙ: Οι ξένοι αποκαλούσαν τους Συγκλητικούς «Ηγεμόνες» (σ.σ. τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Πλουτάρχου, δηλ. τον 1ος μ.Χ. αι.), ενώ οι ίδιοι οι Ρωμαίοι στην αρχή τους έλεγαν μόνο «Πατέρες», ύστερα δε, όταν διορίζονταν περισσότεροι τους προσαγόρευαν «Πατέρες Συγγεγραμμένους» (σ.σ. στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονταν όσοι ελλείψει orrigo, δηλ. αριστοκρατικής καταγωγής, δεν ελαμπρύνοντο μεν επί – κληρονομικήι – Πατρικιότητι, ήροντο όμως στην Συγκλητική Αξία, λόγωι εγνωσμένης προσωπικής αξίας, ως Συγγεγραμμένοι ή Προσγεγραμμένοι Πατέρες οι οποίοι διέφεραν από τα μαύρα σανδάλια που φορούσαν αντί των καμπαγίων, δηλ. των αντιστοίχων ερυθρών, που φορούσαν οι λαμπρυνόμενοι επί Πατρικιότητι και ως εκ τούτου προσαγορευόμενοι «Μεγαλοπρεπέστατοι», ομού με τους Υπάτους, Ανθυπάτους και Δισυπάτους).
6. ΥΠΑΤΟΙ: Ο Ρωμύλος διέδωσε τη φήμη ότι βρήκε κρυμμένο στη γη το βωμό ενός θεού, πιθανώς του Ιππίου Ποσειδώνος (σ.σ. προς τιμήν του οποίου τελούνταν ιππικοί αγώνες, έθιμο που διατηρήθηκε τον μεσαίωνα και στην Βασιλεύουσα της Φιλοχρίστου των Ρωμαίων Πολιτείας/Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας. Συμφώνως προς τον Πλούταρχο «οι Αθηναίοι τιμούσαν τον Ποσειδώνα στις οχτώ κάθε μηνός, επειδή ο οκτάδα, όντας ο πρώτος κύβος από άρτιον αριθμό και διπλάσια από το πρώτο τετράγωνο, έχει οικείο το μόνιμο και δυσκίνητο της δυνάμεως του θεού, τον οποίο προσονομάζουμε Ασφάλιο, δηλ. σταθερό και Γαιήοχο δηλ. που κρατάει τη γη». Στον Χριστιανισμό η οκτάδα είναι το σύμβολο της Αναστάσεως του Σωτήρος, επειδή ο Ιησούς αναστήθηκε εκ νεκρών την όγδοη ημέρα και γι αυτό τα παλαιοχριστιανικά Βαπτιστήρια ήταν υπόγεια και οκτάγωνα) ή του Κώνσου Βουλαίου, ο οποίος θεωρείτο ότι προστάτευε τη Βουλή (σ.σ. δηλ. την Γερουσία ή Ιερά Σύγκλητο) και τούτο επειδή συμβόλιζε την απόρρητη και αφανή σκέψη. Γι? αυτό και μέχρι την εποχή του Πλουτάρχου το Συμβούλιο (σ.σ. δηλ. την Εκτελεστική Εξουσία της Συγκλήτου/Βουλής) εξακολουθούσαν να το αποκαλούν «Κωνσίλιον», ενώ τους «Υπάτους» τους αποκαλούσαν «Κωνσούλους», δηλ. «Προβούλους» (σ.σ. ο ενιαύσιος θεσμός των δύο Υπάτων λειτουργούσε εις ανάμνησιν της συμβασιλείας Ρωμύλου και Τατίου, που αποτελούσε υπόδειγμα διχοτομήσεως της εξουσίας προκειμένου να μην ασκείται απολυταρχικώς, όταν οι Ρωμαίοι κατήργησαν το θεσμό της Βασιλείας επί Ταρκυνίου του Υπερήφανου το 509 π.Χ. ενώ συνέχισε να ισχύει επί Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας είτε ως τίτλος «ενεργού υπηρεσίας» – ιδίως της πρώιμης Βυζαντινής περιόδου – εκείνων που ασκούσαν την εξουσία σε όλη την Ανατολή και σε όλη τη Δύση αντιστοίχως, για λογαριασμό του Αυτοκράτορα, είτε ως «καλούμενος» δηλ. ως τιμητικός τίτλος. Ως τέτοιος απενέμετο ακόμα και σε ξένους ηγεμόνες. Μία από τις πρώτες και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση τέτοιας απονομής ? ως προς τα βαθύτερα υποκρυπτόμενα αίτια – υπήρξε εκείνη του Βασιλέως της Γαλλίας Κλόβη 489-511 μ.Χ. επιγόνου της προστατευομένης από το θρυλικό «Κοινό της Σιών» δυναστείας των Μεροβιγγείων, ο οποίος προβλήθηκε στην τιμητική διάκριση της Αξίας του Υπάτου από τον Αυτοκράτορα Αναστάσιο Α΄ 491-518 μ.Χ., η αδελφή του οποίου παντρεύτηκε τον Ύπατο Σεκούνδιο ή Σεκουνδιανό του Λαμπροτάτου/Συγκλητικού Οίκου των Σεκούνδων από τον οποίο κατήγετο και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Τελευταίος Ύπατος της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας αναφέρεται ο Ενδοξότατος και Μεγαλοπρεπέστατος Ιλλούστριος Άρχων Κυρ Μαρκαντώνιος ο Μεταξάς, του Λαμπροτάτου/Συγκλητικού, Οίκου των Μεταξά).
7. ΚΟΜΙΤΕΣ: Το μέρος όπου οι Ρωμαίοι και οι Σαβίνοι αποφάσισαν να συγκατοικήσουν στη Ρώμη και να αποδώσουν τιμές και προνόμια στις γυναίκες τους – αναγνωρίζοντας ως μοναδική υποχρέωσή τους την «ταλασία», δηλ. το γνέσιμο του μαλλιού – αποκαλείτο τουλάχιστον ως την εποχή του Πλουτάρχου Κομίτιον, από το «κομίρε» που σημαίνει στη γλώσσα των Ρωμαίων κάνω συνέλευση (σ.σ. επομένως ο τίτλος «Κόμης» μεταξύ των Ρωμαίων υποδήλωνε κυριολεκτικώς το μέλος συνελεύσεως και εξακολούθησε να υπάρχει ως υποδηλωτικός αντιστοίχου προνομίου εντός των πλαισίων της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας).
8. ΣΥΣΤΑΤΗΡΙΟΙ: Στο μέρος όπου υποχώρησαν οι Ρωμαίοι πολεμώντας τους Σαβίνους υπήρχε τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Πλουτάρχου ο ναός του «Διός Στάτορος», που μεταφράζεται «Επιστάσιος Δίας». Εκεί συνασπίστηκαν πάλι και απώθησαν τους Σαβίνους στο Ρήγιο και στο Ιερό της Εστίας (σ.σ. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μέλη του Ιερού Κωνσιστωρίου, δηλ. του Συμβουλίου του Στέμματος της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας αποκαλούνταν Κόμιτες Κονσιστωριανοί ή Συστατήριοι, αφενός επειδή είχαν το προνόμιο να συνεδριάζουν όρθιοι μαζί με τον Αυτοκράτορα και αφετέρου επειδή συμμετείχαν σε συνελεύσεις ασκώντας καθήκοντα Αυτοκρατορικής επιστασίας, για λογαριασμό του Αυτοκράτορος ο οποίος θεωρείτο τύπος και αντιπρόσωπος του Χριστού επί της Οικουμένης, που αντικατέστησε την αλληγορική προτύπωσή του ως Στάτορος/Επιστασίου Διός).
9. ΚΥΡΙΤΕΣ: Ο Πατρίκιος Ιούλιος Πρόκλος, πιστός φίλος του Ρωμύλου και γνωστός για το κορυφαίο ήθος του, παρουσιάστηκε στην αγορά και αφού άγγιξε καθώς ορκιζόταν τα αγιότερα ιερά, ανακοίνωσε ότι παρουσιάστηκε μπροστά του ο Ρωμύλος, που είχε ήδη πεθάνει, ωραίος στην όψη και ψηλός όσο ποτέ πριν και στολισμένος με λαμπρά και αστραφτερά όπλα και του είπε: «Οι θεοί, Πρόκλε, έκριναν πως τόσο χρόνο έπρεπε να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους και, αφού έχτισα μια πόλη που θα αποκτούσε την πιο μεγάλη εξουσία και δόξα, έπρεπε να κατοικήσω και πάλι στον ουρανό, από τον οποίο κατάγομαι. Χαίρε και παράγγειλε στους Ρωμαίους ότι αν είναι ανδρείοι μαζί και σώφρονες, θα αποκτήσουν την μεγαλύτερη ανθρώπινη δύναμη. Και εγώ θα είμαι για σας μια φιλική θεότητα». Αυτά οι Ρωμαίοι τα πίστεψαν και για το χαρακτήρα του ανθρώπου που τα είπε και για τον όρκο που έδωσε. Κανένας δεν αντιμίλησε, αλλά άφησαν κάθε υποψία και διαβολή και προσεύχονταν στον Κυρίνο και τον επικαλούνταν. Ως προς την επωνυμία «Κυρίνος» του Ρωμύλου, άλλοι την ερμηνεύουν «Ενυάλιος (σ.σ. επίθετο του θεού Άρη, υιού του Διός και της Ήρας) κι άλλοι από την επωνυμία των πολιτών «Κυρίτες» (σ.σ. ο Πλούταρχος αναφέρει επίσης ότι όταν τελικώς συναποφασίστηκε η συγκατοίκηση Ρωμαίων και Σαβίνων, ελήφθη και η κοινή απόφαση να ονομασθεί η πόλη Ρώμη προς τιμήν του Ρωμύλου και να αποκαλούνται «Κυρίτες» όλοι οι Ρωμαίοι προς τιμήν της πατρίδος του Τατίου). Άλλοι, τέλος, λέγουν ότι οι παλαιοί ονόμαζαν την αιχμή του δόρατος «Κύριν» (σ.σ. στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας «Κύρις» κυριοκαλείτο ο ίδιος ο Αυτοκράτωρ, πιθανώς ως αιχμή του δόρατος της Αυτοκρατορίας. Επίσης συμφώνως προς τον Πλούταρχο υπήρχε ένα γαμήλιο έθιμο κατά το οποίο οι νεόνυμφες Ρωμαίες, όταν χτενίζονταν, σχημάτιζαν τη χωρίστρα των μαλλιών τους με μια αιχμή δόρατος η οποία αποκαλείτο «Κύρις») και είχαν άγαλμα της Κυρίτιδος Ήρας στημένο πάνω σε αιχμή, ενώ στο Ρήγιο ένα στημένο δόρυ που το έλεγαν Άρη και πως εκείνους που ξεχώριζαν στους πολέμους τους βράβευαν με ένα δόρυ (σ.σ. πιθανώς από αυτό το έθιμο να έλκει την καταγωγή της η τιμητική ? πρώιμη οιονεί ιπποτική – Τάξη των «Pilati», της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα μέλη της οποίας έφεραν το χαρακτηριστικό δόρυ «pilum» και είχαν ως αποστολή τους την φύλαξη ιερών προσώπων ή ιερών μυστικών. Το πιο διάσημο μέλος της υπήρξε ο Πόντιος Πιλάτος). Ονομάστηκε επομένως ο Ρωμύλος Κυρίνος ως ένας πολεμικός ή αιχμητής θεός. Οπωσδήποτε υπάρχει ιερό αφιερωμένο σε αυτόν στον Κυρίνο λόφο, που ονομάστηκε έτσι εξαιτίας του (σ.σ. επομένως συμφώνως προς τις προαναφερθείσες πληροφορίες του Πλουτάρχου «Κυρίνος» σημαίνει Άρης και οι Συγκλητικές κυριοκλησίες «Κύρις», «Κυρίτες» και «Κυροί», που διατηρήθηκαν στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας σημαίνουν αντιστοίχως Άρης και Άρειοι/Άριοι).
Έρρωσθε!
Εν έτει ,ζφ΄ιε΄ από κτίσεως κόσμου,
Έδοξεν
Χαρίλαος, Πανυπερσέβαστος του Τάγματος της Ιεράς Συγκλήτου, Μάγιστρος των Θείων Βασιλικών Οφφικίων των Τάξεων του Ιερού Παλατίου, Αρχηγέτης του Θεοφυλάκτου Αρχαιογενούς Λαμπροτάτου Οίκου των Μεταξά, Πάτρων του Τάγματος των Βουκελαρίων και Δικηγόρος, Μεταξάς, υιός Αθανασίου ο Ιατρίδης.
[1] Copyright © 2008 για όλο τον κόσ?ο: Χαρίλαος Α. Ιατρίδης. Το κείμενο, τα στοιχεία και οι εικόνες, (περιλαμβάνονται και τα λογότυπα, τα σήματα, τα σύμβολα, τα εμβλήματα, τα διαγράμματα, τα σχήματα κλπ) που παρατίθενται προορίζονται αποκλειστικά για ιδιωτική χρήση των Μελών της «Φιλοχρίστου των Ρωμαίων Πολιτείας» και απαγορεύεται αυστηρώς η ?ε οποιοδήποτε τρόπο αντιγραφή, αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, μετάδοση, ανα?ετάδοση, ?ετάφραση ανατύπωση ?ε οποιονδήποτε τρόπο και μέσο (μηχανικό, έντυπο, ηλεκτρονικό, τηλεοπτικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως, οπτικοακουστικό κλπ) του συνόλου ή/και ?έρους του παρόντος κειμένου, ή/και των στοιχείων του, ή/και και των εικόνων του, έστω και περιληπτικά, ή/και κατά παράφραση ή/και κατά διασκευή, ή/και κατά τροποποίηση ή/και κατά αλλοίωση, ή/και κατ? αποκοπή χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη (Ν. 2121/93, άρθ. 51). Η απαγόρευση αυτή ισχύει και για Δη?όσιες Υπηρεσίες, Βιβλιοθήκες, Πανεπιστήμια, Οργανισμούς, Ερευνητικά Κέντρα (άρθ. 18). και εν γένει για οποιουδήποτε είδους φορείς, δημόσιους ή ιδιωτικούς, της Ελλάδας και του εξωτερικού κ.τ.λ. Οι παραβάτες διώκονται (άρθ. 13) και επιβάλλονται κατά τον νό?ο κατάσχεση, αστικές και ποινικές κυρώσεις (άρθ. 64-66).